ο Γλάρος του Άντον Τσέχωφ... στα Ρωσσικά... Αυτά είναι...
και ο μονόλογός μου... της Νίνας... (στο τέλος του θεατρικού έργου... )
πολύ εντυπωσιακό.... πράγματι... Η μετάφραση βεβαίως... είναι απ' το γκουγκλ....
Νίνα: Зачем вы говорите, что целовали землю, по которой я ходила? Меня надо убить.
(Склоняется к столу.) Я так утомилась! Отдохнуть бы... отдохнуть! (Поднимает голову.) Я —
чайка... Не то. Я — актриса. Ну, да! (Услышав смех Аркадиной и Тригорина, прислушивается, потом
Γιατί λες ότι φίλησες το έδαφος στο οποίο περπάτησα; Πρέπει να με σκοτώσουν. (Γέρνει προς το τραπέζι.) Είμαι τόσο κουρασμένος! Μακάρι να μπορούσα να ξεκουραστώ... ξεκούραση! (Σηκώνει το κεφάλι του.) Εγώ - γλάρος... Όχι αυτό. Είμαι ηθοποιός. Λοιπόν, ναι! (Ακούγοντας το γέλιο της Αρκαδίνας και του Τριγκόριν, ακούει, λοιπόν
бежит к левой двери и смотрит в замочную скважину.) И он здесь... (Возвращаясь к Треплеву.) Ну, да...
Ничего... Да... Он не верил в театр, все смеялся над моими мечтами, и мало-помалу я тоже
перестала верить и пала духом... А тут заботы любви, ревность, постоянный страх за
маленького... Я стала мелочною, ничтожною, играла бессмысленно... Я не знала, что
делать с руками, не умела стоять на сцене, не владела голосом. Вы не понимаете этого
состояния, когда чувствуешь, что играешь ужасно. Я — чайка. Нет, не то... Помните, вы
подстрелили чайку? Случайно пришел человек, увидел и от нечего делать погубил...
τρέχει προς την αριστερή πόρτα και κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα.) Και είναι εδώ... (Επιστρέφοντας στο Treplev.) Λοιπόν, ναι... Τίποτα... Ναι... Δεν πίστευε στο θέατρο, γελούσε συνέχεια με τα όνειρά μου, και σιγά σιγά το έκανα κι εγώ σταμάτησε να πιστεύει και έχασε την καρδιά... Και εδώ είναι οι ανησυχίες της αγάπης, της ζήλιας, του συνεχούς φόβου για μικρη... .
Έγινα μικροπρεπής, ασήμαντος, έπαιζα παράλογα... Δεν το ήξερα αυτό τι να κάνει με τα χέρια της, δεν ήξερε πώς να σταθεί στη σκηνή, δεν είχε τον έλεγχο της φωνής της. Δεν το καταλαβαίνεις αυτό μια κατάσταση που νιώθεις ότι παίζεις τρομερά. Είμαι γλάρος. Όχι, όχι αυτό... Θυμήσου, εσύ πυροβόλησε έναν γλάρο; Ένας άντρας ήρθε τυχαία, το είδε και μη έχοντας τι να κάνει το σκότωσε...
Сюжет для небольшого рассказа... Это не то... (Трет себе лоб.) О чем я?.. Я говорю о сцене.
Теперь уж я не так... Я уже настоящая актриса, я играю с наслаждением, с восторгом,
пьянею на сцене и чувствую себя прекрасной.
Η πλοκή για ένα διήγημα... Δεν είναι αυτό... (Τρίβει το μέτωπό του.) Τι λέω;.. Μιλάω για τη σκηνή. Τώρα δεν είμαι έτσι... Είμαι ήδη πραγματική ηθοποιός, παίζω με ευχαρίστηση, απόλαυση, Μεθώ στη σκηνή και νιώθω όμορφα.
А теперь, пока живу здесь, я все хожу
пешком, все хожу и думаю, думаю и чувствую, как с каждым днем растут мои душевные
силы... Я теперь знаю, понимаю, Костя, что в нашем деле — все равно, играем мы на
сцене или пишем — главное не слава, не блеск, не то, о чем я мечтала, а уменье терпеть.
Умей нести свой крест и веруй. Я верую и мне не так больно, и когда я думаю о своем
призвании, то не боюсь жизни.
Και τώρα, όσο ζω εδώ, συνεχίζω να περπατάω με τα πόδια, συνεχίζω να περπατάω και να σκέφτομαι, να σκέφτομαι και να νιώθω πώς τα πνευματικά μου συναισθήματα αυξάνονται κάθε μέρα δύναμη... Ξέρω τώρα, καταλαβαίνω, Kostya, ότι στην επιχείρησή μας δεν έχει σημασία αν παίζουμε σκηνή ή γραφή - το κύριο πράγμα δεν είναι η φήμη, η λαμπρότητα, όχι αυτό που ονειρευόμουν, αλλά η ικανότητα να αντέξω. Να ξέρεις να σηκώνεις τον σταυρό σου και να πιστεύεις. Πιστεύω και δεν με πληγώνει τόσο πολύ, και όταν σκέφτομαι το δικό μου καλώντας, τότε δεν φοβάμαι τη ζωή.
και η ΠΗΓΗ: https://bibliograf-les.ru/pdf/Chehov_A._Chayka.pdf
προφανώς... χειρόγραφο του Τσέχωφ
Μια σελίδα από το προσχέδιο χειρογράφου της ιστορίας «Η κυρία με τον σκύλο»
(για την ακρίβεια)
όλα πολύ ενδιαφέροντα...
Η μετάφραση καμμιά φορά... απ' ότι βλέπω... είναι αρκετά ελεύθερη...
Lamprini T.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου