«Τρεις αδελφές» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο, Βοηθός σκηνοθέτριας: Ελένη Παππά

«Τρεις αδελφές» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο

Οι τρεις αδελφές, Εθνικό Θέατρο,

Μαρία Μαγκανάρη

Βοηθός σκηνοθέτριας: Ελένη Παππά

ΠΗΓΗ:   https://all4fun.gr/psyxagogia/theatre/parastaseis/93476-tris-adelfes-anton-tsechof-maria-maganari-ethniko

Μια παράσταση για την αναζήτηση μιας «Μόσχας» που βρίσκεται πάντοτε εκεί, όπου δεν είμαστε εμείς Το αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ Τρεις αδελφές,

κάνει πρεμιέρα από το Εθνικό Θέατρο στις 6 Μαρτίου σε έναν χώρο απρόσμενο, στην Πλαγία Σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη κι έναν θίασο σπουδαίων ερμηνευτών/τριών.

Ένα έργο για την προσδοκία, τον χρόνο και τη μνήμη, μα κυρίως για την αναζήτηση μιας «Μόσχας» που βρίσκεται πάντοτε εκεί όπου δεν είμαστε εμείς. Μια παράσταση – αφιέρωση στον άνθρωπο που -ενώ λαχταρά- δεν έχει το κουράγιο να γίνει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Τρεις αδελφές – μια οριζόντια διάταξη της γενιάς. Τρεις γυναίκες δεμένες με την πιο στενή συγγένεια, καταδικασμένες να ζουν χωριστά: Η Όλγα θα είναι πάντα η πρωτότοκη, και γι’ αυτό θα ζει στο παρελθόν. Η Μάσα θα αναμετριέται με το παρόν, γιατί είναι η μεσαία. Και η Ιρίνα, η μικρή, θα ονειρεύεται το μέλλον.

Καθημερινές τελετουργίες συναναστροφής, επέτειοι και γιορτές, φιλοσοφικές συζητήσεις και σχέδια, γεννήσεις και καταστροφές, έρωτες και απορρίψεις, αφίξεις και αναχωρήσεις, και κυρίως ματαιώσεις στα χέρια του Τσέχωφ γίνονται ένα πολύτιμο, συχνά κρυπτικό έργο, που οδηγεί με υποδόριο χιούμορ τους ήρωες και τις ηρωίδες του από την ακραία χαρά στην απόλυτη απελπισία.

Η Μαρία Μαγκανάρη καταπιάνεται ξανά με τον Ρώσο θεατρικό συγγραφέα, για να ξεκλειδώσει τους γρίφους του εμβληματικού αυτού έργου, που παραμένει, περισσότερο από έναν αιώνα, η πιο εύστοχη μεταφορά για να μιλήσει κανείς για τον χρόνο. Οι Τρεις αδελφές είναι ένα ψυχικό «μωσαϊκό» για το νόημα που διαρκώς μας διαφεύγει- όπως οι στιγμές της ζωής μας που δεν καταφέραμε να ζήσουμε ένδοξα, αποτελεσματικά, λυτρωτικά. Αλλά και ταυτόχρονα μια αξεπέραστη παρακαταθήκη της αγάπης του Τσέχωφ για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Οι Τρεις αδελφές, άλλωστε, δεν θα πάψουν ποτέ να μιλούν -έστω και στη σιωπή- για τις επιθυμίες που θάβονται ή ξεχνιούνται. Για άντρες που λένε πως αγαπούν τις γυναίκες (τους) και για γυναίκες που συνεχώς λαχταρούν. Για ρολόγια που σπάνε και στιγμές που δεν βιώνονται. Για όλη τη ζωτικότητα που καταπνίγει σιωπηρά η νωθρότητα. Για καθημερινές οικιακές τελετουργίες, όπου κανένας δεν συνομιλεί με κανέναν. Για το κλάμα και το γέλιο που είναι μεταδοτικά. Γι’ αυτούς που μπερδεύονται ψάχνοντας ένα νόημα και για την αυταπάτη που όλους μας κρατά δέσμιους. Για τη διαδρομή που διαγράφουν οι ποταμοί δακρύων ως την εκρηκτική ευθυμία. Δηλαδή για την ίδια τη ζωή.

Οι Τρεις αδελφές έχουν ανέβει από το Εθνικό Θέατρο δυο φορές: στις 11 Απριλίου 1951 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και στις 22 Ιανουαρίου 1982 σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Και οι δυο παραγωγές παρουσιάστηκαν στην κεντρική σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ.

Μετάφραση: Γιώργος Π. Δεπάστας & Αλέξανδρος Ίσαρης

Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη

Σύμβουλος δραματουργίας: Σοφία Ευτυχιάδου

Σκηνικά: Φιλάνθη Μπουγάτσου

Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος

Μουσική: Χαράλαμπος Γωγιός

Κίνηση: Σεσίλ Μικρούτσικου

Φωτισμοί: Μαρία Γοζαδίνου

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

Βοηθός σκηνοθέτριας: Ελένη Παππά

Βοηθός σκηνογράφου: Νατάσσα Λέκκου

Βοηθός ενδυματολόγου: Αντωνία Μιχαλιού

Παίζουν (αλφαβητικά): Μαρία Γεωργιάδου, Αντώνης Γκρίτσης, Θανάσης Δήμου, Δημήτρης Δρόσος, Τρύφωνας Ζάχαρης, Αμαλία Καβάλη, Ανδρέας Νάτσιος, Νικόλας Ντούρος, Ελίνα Ρίζου, Νάνσυ Σιδέρη, Μαρία Σκουλά, Θάλεια Συκιώτη, Αινείας Τσαμάτης, Γιωργής Τσαμπουράκης, Ανδριάνα Χαλκίδη

..............

καλή επιτυχία

Lamprini T.

Y.Γ. Έναρξη παραστάσεων: Πέμπτη 6 Μαρτίου

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Κυριακή στις 21.00 |

Πέμπτη & Παρασκευή στις 18.00

Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη & Πέμπτη 17€,

Παρασκευή 14€ & Κυριακή 22€

Φοιτητικό – Νεανικό (έως 28 ετών) 12€,

Άνω των 65 ετών: Τετάρτη 10€ & Πέμπτη, Παρασκευή, Κυριακή 14€,

Άνεργοι, ΑμεΑ & συνοδοί 5€,

Πολύτεκνοι 10€

Eλένη Xατζηαργύρη

 Eλένη Xατζηαργύρη

Nτροπαλή και ερωτική
https://www.tanea.gr/2004/10/04/lifearts/culture/eleni-xatziargyri-ntropali-kai-erwtiki/

H Ελένη Χατζηαργύρη στον τελευταίο της ρόλο: Μέλανι Κλάιν στο «Κυρία Κλάιν» που παίχτηκε στο «Θέατρο Εξαρχείων», με την Αννίτα Δεκαβάλλα και τη Χριστίνα Αλεξανιάν

Κηδεύεται σήμερα (κοιμήθηκε 1.10.2004) στις 14.30 στο A’ Νεκροταφείο, με δαπάνη του υπουργείου Πολιτισμού, η Ελένη Χατζηαργύρη, μία από τις σημαντικότερες πρωταγωνίστριες του θεάτρου μας, που άφησε το πρωί της Παρασκευής την τελευταία της πνοή.

Ενεργή ώς το τέλος, ακμαιότατη, στη σκηνή ώς την περσινή άνοιξη, διδάσκοντας θέατρο έως τη φετεινή άνοιξη, έτοιμη να επωμιστεί έναν καινούργιο ρόλο στο καινούργιο θέατρο «Άλμα» της Κατερίνας Μαραγκού, στο έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Ανάσα ζωής», τίτλο που, όπως ήρθαν τα πράγματα, ακούγεται τραγικά ειρωνικός… Ντροπαλή ώς το τέλος.

Και ώς το τέλος γυναίκα γοητευτική, ερωτική. Χωρίς να είναι μια μεγάλη ομορφιά, χωρίς να ναρκισσεύεται, χωρίς να το επιδιώκει – ίσως γι’ αυτό… – εξέπεμπε μια «αύρα» γοητείας.

Στη Χαλκίδα γεννήθηκε, το 1925, η Ελένη Γαρυφαλλίδου, η Λέλα, όπως τη φώναζαν. Όταν ήταν στα έξι η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Γείτονάς τους στην Κυψέλη, ο συγγραφέας Μανώλης Σκουλούδης. Τα σχολεία – 1941, Κατοχή… – υπολειτουργούσαν τότε. H κ. Σκουλούδη, που της άρεσε η φωνή της (Ελένης Χατζηαργύρη) – αυτή η ζεστή, πολύ γυναικεία, μια σταλιά έρρινη φωνή -, την πήρε τη δεκαεξάχρονη και την πήγε, «για να έχει κάτι να κάνει», στον Κάρολο Κουν. Ο νέος σκηνοθέτης ετοίμαζε με τους μαθητές του αυτό που θα σημάδευε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου: το «Θέατρο Τέχνης».

Μέσα σε δυο χρόνια είχε γνωρίσει εκεί τον συγγραφέα Κώστα Χατζηαργύρη, εκείνος την είχε ερωτευθεί, είχαν παντρευτεί, είχε κάνει έναν γιο, τον Ντένη (Δημοσθένη), και είχε ντεμπουτάρει στο θέατρο – η ντροπαλή και δειλή Λέλα, που βγήκε στο σανίδι ως Ελένη Χατζηαργύρη και το όνομα αυτό κράτησε παρά το διαζύγιο που ήρθε σε δυο χρόνια.

Πρώτη εμφάνιση, το 1942, με έναν μικρό ρόλο στο «Σουάνεβιτ» του Στρίντμπεργκ, δεύτερο έργο του «Θεάτρου Τέχνης» μετά την ιστορική εναρκτήρια «Αγριόπαπια» – στο «Μουσούρη». Στο τέταρτο της ίδιας σεζόν, το «Ρόσμερσχολμ», ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος: Ρεβέκκα Βεστ.

Μετά την παίρνει το ποτάμι του θεάτρου. Θα παίξει από τραγωδία έως επιθεώρηση. Θα «μπαινοβγαίνει» στο «Θέατρο Τέχνης» μέχρι το ’46. Στο μεταξύ και στη συνέχεια συνεργάζεται με το νεότευκτο Κρατικόν Θέατρον Θεσσαλονίκης («Τρισεύγενη», «Βαβυλωνία», «Λουίζα Μίλερ», «Πειρασμός» – θα παίξει Καλλιόπη πέντε μηνών έγκυος!), με τους θιάσους Κοτοπούλη, Κατερίνας, Βεάκη – Παππά, Μανωλίδου – Παππά.

Το 1950, η πρώτη είσοδός της στο Εθνικό: Ρεγγίνα στους «Βρυκόλακες», Μάσα στις ιστορικές «Τρεις αδελφές» του Κουν, που συνεργαζόταν τότε με το Εθνικό, Ινές στον «Δον Ζουάν» του Θορίγια, Τιτάνια στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» και πάλι με σκηνοθέτη τον Κάρολο Κουν…

Το 1952 θα επανέλθει στον θίασο Μουσούρη. Το 1954 συγκροτεί τον πρώτο της θίασο με τον Νίκο Τζόγια. Ακολουθούν συνεργασίες με το θέατρο «Κοτοπούλη», τους θιάσους Νίκου Χατζίσκου, Φωτόπουλου, με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη.

Συνθιασάρχης με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Τίτο Βανδή και τον Ζώρα Τσάπελη, στο «Αθηναϊκό Θέατρο» του Λιάκου Χριστογιαννόπουλου, στον Θίασο Ρεπερτορίου, το 1961 θα επανέλθει στο Εθνικό και θα μείνει μέχρι το 1982 για να αναδειχθεί σε μία από τις βασικές του πρωταγωνίστριες: Μαρτύριο στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», Ιώ που της εμπιστεύεται ο Αλέξης Μινωτής στον «Προμηθέα δεσμώτη» – η πρώτη της Επίδαυρος -, Κρέουσα στον «Ίωνα», Κορυφαία στις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, «Λορεντζάτσιο», «Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα», Κασσάνδρα στον «Αγαμέμνονα, «H τρελή του Σαγιό», «Το επάγγελμα της κυρίας Ουόρεν», Άννα Πετρόβνα στον «Ιβάνωφ», Ματίλντα στο «Ερρίκος Δ’», «Άλκηστις», Βάρια στον «Βυσσινόκηπο», Ινές ντε Κάστρο στη «Νεκρή βασίλισσα», Αγαύη στις «Βάκχες», «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, Δηιάνειρα στις «Τραχίνιες», Ελοντί – Μαρία Αντουανέτα στο «Ο φούρναρης, η φουρνάρισσα και ο παραγιός», Ηλέκτρα στον «Ορέστη», «Θεοφανώ», Ηλέκτρα στην «Ορέστεια» του Τάκη Μουζενίδη, «H πρόβα», Δυσδαιμόνα στον «Οθέλλο», «H ζωή που σου έχω δώσει», Εκάβη στις «Τρωάδες», Ελισσάβετ στον «Δον Κάρλος», Γκούνχιλντ στο «Γιάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν», «Μήδεια», Αγνή στη «Δύσκολη ισορροπία», Γονερίλη στον «Βασιλιά Ληρ», «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στην έσχατη σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, Ιοκάστη στις «Φοίνισσες», Ζωή στο «Αυτοκράτωρ Μιχαήλ», Μάνα στον «Ματωμένο γάμο», Ιοκάστη στον «Οιδίποδα τύραννο», Λαίδη Μακμπέθ στον «Μακμπέθ», Βασίλισσα Ιωάννα στον «Καρδινάλιο της Ισπανίας» και… και…

«Ειδική» στο κινηματογραφικό μελό

H Ελένη Χατζηαργύρη έκανε και κινηματογράφο. H πρώτη της ταινία ήταν «H καταδρομή». Το 1950 έκανε το «Αμάρτησα για το παιδί μου» που είχε τόση επιτυχία ώστε καθιερώθηκε ως «ειδική» στο μελό: «H Αγνή του λιμανιού», «Καταδικασμένη από το παιδί της», «H μοίρα γράφει την ιστορία», «Το μυστικό της κατηγορουμένης», «Επιστροφή από το μέτωπο», «Έγκλημα στο Κολωνάκι», «Ήρθες αργά», «Οι αμαρτωλές»…

Το 1999 δοκίμασε και την τηλεόραση – έκανε στο Mega τη σειρά «Περί ανέμων και υδάτων» που κράτησε τρία χρόνια.

Ήταν και δασκάλα. Στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου δίδασκε, όπως και στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη, μέχρι το τέλος.

Πολύ αγαπητή, απλή, ευγενική, φιλική, διακριτική, με μια κουβέντα καλή για όλους, με χιούμορ δικό της, η Ελένη Χατζηαργύρη, που είχε χάσει εδώ και πολλά χρόνια τον δεύτερο σύζυγό της Νίκο Λίβα, αφήνει τον γιο της και την εγγονή της Σάννυ (Ελένη) Χατζηαργύρη, την οποία η ίδια μεγάλωσε, ηθοποιό, όμορφο και ταλαντούχο κορίτσι που η γιαγιά πρόλαβε να το χαρεί στη σκηνή.

Αγαπούσε πολύ και φρόντιζε τους νέους και τους μαθητές της και με την παρουσία της στην επιτροπή για το Βραβείο Χορν σε νέο ηθοποιό βοήθησε με την παρουσία της. Από την Πολιτεία είχε τιμηθεί με τον Χρυσό Σταυρό Τιμής, ενώ ήταν η πρώτη από τους Έλληνες ηθοποιούς που το Πανεπιστήμιο Αθηνών αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα, μόλις στις 17 του περασμένου Μαΐου. (2024)

Φινάλε με «Κυρία Κλάιν»

Μετά τον τερματισμό της εικοσάχρονης διαρκούς παρουσίας της στο Εθνικό, η Ελένη Χατζηαργύρη θα πρωταγωνιστήσει στον θίασο Δημήτρη Χορν (Ελίνα στον «Αρχιτέκτονα Σόλνες»), στο «Εμπειρικό Θέατρο» του Αλέξη Μινωτή (Άτοσσα στους «Πέρσες»), με το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου (Κλυταιμνήστρα στην «Ορέστεια», Γερτρούδη στον «Άμλετ»), στον «Αμπιγιέρ», στο θέατρο «Αθηνών» («Τρεις ψηλές γυναίκες») για να επιστρέψει στο Εθνικό για τελευταία φορά («Άστεγοι», Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες»).

Ο τελευταίος της ρόλος έμελλε να είναι η Μέλανι Κλάιν στο έργο του Νίκολας Ράιτ «Κυρία Κλάιν» που ανέβασε ο Τάκης Βουτέρης στο «Θέατρο Εξαρχείων» τη σεζόν 2001 – 2002 και επανέλαβε την επομένη.

Lamprini T.

«To Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», το κείμενο σε pdf

 To Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα,Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

5η από αριστερά η Ελένη Χατζηαργύρη

 To Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα,Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

 To Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα,Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

https://eclass.uop.gr/modules/document/file.php/TS175/%CE%A4%CE%BF%20%CF%83%CF%80%CE%B9%CC%81%CF%84%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B1%CC%81%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B1%20.pdf

Lamprini T.